Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Dowiedz się więcej Rozumiem

Carlo Goldoni

SŁUGA DWÓCH PANÓW

2h 40min (z przerwą) | Duża Scena

Commedia dell’arte w mistrzowskim wydaniu Carla Goldoniego. Motorem napędzającym intrygę jest Arlekin (w tej roli Krzysztof Szczepaniak), który służąc dwóm panom jednocześnie miesza polecenia, zdradza sprawy wymagające dyskrecji i komplikuje bieg zdarzeń. Mamy tu wszystko, co najlepsze: tempo jak w rollercoasterze, wyraziste gesty, taniec, śpiew, skąpego Pantalone przemądrzałego Dottore i romantycznych kochanków.

PREMIERA 27 stycznia 2017 r., Scena im. G. Holoubka (aktualnie Duża Scena).

Kup bilet

fot. zdj. ze spektaklu: Katarzyna Chmura, zdj. plakatowe: Katarzyna Chmura

Twórcy

reżyseria
[Tadeusz Bradecki]
przekład, scenografia, kostiumy
Jan Polewka
muzyka
Stanisław Radwan
maski
Jonathan i Agnieszka Fröhlich
przygotowanie wokalne
Anna Grabowska
asystentka reżysera
Agata Zdziebłowska
asystentka kostiumografa
Aleksandra Harasimowicz
kierownik produkcji
Mateusz Karoń

Obsada

Mariusz Wojciechowski (gościnnie) Pantalone Bosonosi
Kinga Suchan (gościnnie) Clara
[Andrzej Blumenfeld] / Adam Ferency (gościnnie) / Maciej Wyczański (gościnnie) Dottore Lombardo
Mateusz Weber / Marcin Stępniak Sylvio
Agata Góral Beatrycze z Turynu
Waldemar Barwiński Floryndo Aletuso z Turynu
Łukasz Wójcik Bryghella Chlavino
Anna Szymańczyk Smeraldyna
Krzysztof Szczepaniak Arlekino
Maciej Wyczański (gościnnie) / Marcin Stępniak Gianni
Tomasz Budyta (gościnnie) / Kamil Siegmund Piergiorgio
Piotr Bulcewicz (gościnnie) Massimo

muzycy:
Dawid Rydz / Rafał Grząka akordeon
Maksymilian Grzesiak skrzypce
Mateusz Szemraj gitara

Najbliższe spektakle

Krytycy o spektaklu

Da się warszawskie widowisko Bradeckiego nazwać jednym słowem - rozkoszne. Świetny przekład Jana Polewki podkreśla styl Goldoniego, ale gdy trzeba, mruga okiem do współczesności. Znakomite kostiumy również autorstwa Polewki charakteryzują postaci w zgodzie ze znaną z commedia dell’arte typologią.

Jacek Wakar, „Dziennik Gazeta Prawna”

Nadzwyczaj brawurowo swą rolę Arlekina prowadzi Krzysztof Szczepaniak. Jest go wszędzie pełno. Bezbłędnie ciało go słucha. Poddaje się woli roli. Jest zwinny, giętki, nakręcony. Dynamiczny gdy trzeba, statyczny gdy musi. Kompletnie zaprogramowany. A jeszcze zabawny, sprytny, nieporadny, bystry, szczęśliwie zakochany. Iskrzy. Swą sprawnościa imponuje.

Ewa Bąk, Okiem Widza

To ogromny sukces Szczepaniaka, ale jest w tym zespołowym popisie jeszcze jedna rola, którą będę wymieniał przy wszystkich okazjach: Waldemara Barwińskiego jako Florynda. Wiedziałem, że jest w stanie zagrać w każdej konwencji, jednak nie wiedziałem, iż konwencją dell’arte objaśni spory kawał z ludzkiej egzystencji - rzec można: na przekór dzisiejszym trendom.

Przemysław Skrzydelski, „wSieci”