Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Dowiedz się więcej Rozumiem

Molier/ Bergman

DON JUAN

1h 25min (bez przerwy) | Scena Przodownik

Oto on – uwodziciel wszech czasów z latawcem zamiast serca. Inteligentny łowca wrażeń z naturalną skłonnością, by ulegać wszystkiemu, co go pociąga. Uwodzi, zniewala, kłamie, grzeszy. Ledwo zdołał uprowadzić z klasztoru Donnę Elwirę, a już planuje kolejną zdobycz i erotyczne chuligaństwa – porwanie zakochanej w innym niewiasty, uwiedzenie hożych wieśniaczek Karolki i Małgośki. Czy bezbożnik znajdzie w sobie odwagę, by stanąć twarzą w twarz ze Śmiercią?

Spektakl łączy historię słynnego Molierowskiego kochanka ze światem filmów Ingmara Bergmana. Dlatego motywy niewierności, miłosnej udręki i zwątpienia w istnienie metafizycznego ładu uzupełniają się, a spotkanie filmowej narracji ze stylistyką wykorzystującą lalki wkłada komedię Moliera w nieco inny kontekst.

Wystawione w porozumieniu z Josef Weinberger Limited, London za zgodą Ingmar Bergman Foundation www.ingmarbergman.se

PREMIERA 30 stycznia 2015 r., Scena Przodownik
 


fot. Katarzyna Chmura

Twórcy

reżyseria
Ewa Piotrowska
scenariusz
Marcin Bartnikowski
scenografia
Marcin Bartnikowski, Marcin Bikowski
lalki
Marcin Bikowski
kostiumy 
Ewa Woźniak
muzyka
Anna Świętochowska
kierownik produkcji
Natalia Mołodowiec

Obsada

Irena Jun Śmierć/ Krytyk
Marcin Bikowski Don Juan
Marcin Bartnikowski Sganarel, Bergman
Natalia Sakowicz Aktorka, Elwira, Karolka
Bartosz Budny Aktor, Pietrek, Małgośka, Don Carlos

Krytycy o spektaklu

To spektakl utkany z gęstej siatki wzajemnych napięć znaczeniowych, finezyjnych aluzji i nawracających w zmienionej optyce motywów. I jakkolwiek łatwo dałoby się zreferować jego sensy przy pomocy tanich truizmów, cała jego siła tkwi właśnie w sposobie poprowadzenia opowieści i rzeczywistym oddziaływaniu na widza. Rwany rytm przedstawienia, naprzemiennie korzystający ze spowolnień, szczelnie wypełnionych dialogiem, wybuchów energii w sekwencjach fizycznych i autoironicznych scen lalkowych, nieustannie nabudowuje napięcie i duszną atmosferę. Im bardziej transowy się staje, tym klarowniejsze okazują się, nieoczywiste na pierwszy rzut oka, zestawienia tekstów i obrazów.
Teatr
Przedstawienie ma myślowy sens, co teraz w teatrze post-dramatycznym (bez myśli, z nadmiarem audio-wizualnych efektów i amatorskiego aktorstwa bez rzemiosła) nie zdarza się co dnia. Zagrane i inscenizowane fachowo daje wiele do myślenia. Nie tylko o Don Juanie jako postaci legendarnej i literackiej, ale także o wielu szerszych postawionych tam problemach życia i użycia oraz z dziedziny filozofii, nauki, religii, sztuki.
AICT (portal Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych)
Zamów newsletter

Duża Scena

Mała Scena

Scena Przodownik